Dyniowe chili con carne

W pewną ciepłą, słoneczną, listopadową niedzielę udaliśmy się z Wybrankiem mym na spacer do Łazienek. Zmęczeni spacerowaniem i pozowaniem sobie nawzajem do zdjęć, postanowiliśmy udać się na obiad do restauracji Blue Cactus u podnóża parku Morskie Oko. Blue Cactus to tętniąca życiem restauracja serwująca dania kuchni teksańsko-meksykańskiej, w której każdy (no, może poza wegetarianami ;) znajdzie coś dla siebie. W okresie grillowym serwuje dania z grilla, a stałe menu jest urozmaicane sezonowymi kreacjami. Tym razem trafiliśmy na dania z dynią, próbując m.in. quesadillas z kawałkami marynowanej dyni czy dyniowe chili con carne, oba bardzo fajne. Chili con carne postanowiłam odtworzyć w domu. Oto rezultat moich starań :)

Dyniowe chili con carne

Składniki (dla 4 osób):

• 500g chudej mielonej wołowiny
• 1,2 kg dyni (ze skórą; u mnie była dynia makaronowa)
• 1 puszka fasolki red kidney
• 1 czerwona papryka
• 1 duża cebula
• 250ml bulionu wołowego lub warzywnego
• 1 świeża papryczka chili (lub więcej, jeśli wolicie pikantniejsze dania)
• 2 ząbki czosnku
• pęczek kolendry
• 2 łyżeczki mielonego kminu rzymskiego
• 1 łyżeczka suszonego oregano
• 1 łyżka oliwy
• sól i pieprz do smaku
• opcjonalnie: odrobina startego sera cheddar

Przygotowanie:

1. na dno rondla wlewamy oliwę i wsypujemy kmin i oregano, mieszamy i chwilę podgrzewamy
2. cebulę i czosnek obieramy i drobno siekamy, wrzucamy na patelnię i podsmażamy (do zeszklenia)
3. do rondla dodajemy mięso i podsmażamy
4. w międzyczasie obieramy dynię ze skóry i kroimy w niedużą kostkę
5. dorzucamy dynię do rondla i dolewamy bulion
6. dusimy wszystko razem do momentu, aż dynia zacznie się rozpadać
7. kroimy paprykę w kostkę, dorzucamy do rondla i dusimy
8. fasolę odcedzamy, dorzucamy do rondla i wszystko razem podgrzewmy (1-2 minuty, żeby fasola sie nie porozpadała)
9. przed podaniem doprawiamy solą i pieprzem do smaku oraz dorzucamy 1/2 posiekanego pęczka kolendry
10. mieszamy i wykładamy na talerze
11. dyniowe chili con carne dekorujemy plasterkami papryczki chili, posiekaną resztą natki oraz opcjonalnie startym cheddarem

W Blue Cactus danie to było serwowane z kwaśną śmietana i papryczkami jalapeno oraz z chipsami kukurydzianymi.

Smacznego :)

Zupa "zaprawa murarska", z pieczarek :)

Kiedy ktoś mnie zapyta, czy kiedykolwiek widziałam prawdziwą zaprawę murarską, odpowiadam, że nie. A konkretnie chyba nie ;) Mama zabraniała nam bawić się na terenie budowy szeregówek, który znajdował się nieopodal naszego osiedla bloków. A zabawy mogło być co niemiara - stara wanna z rozrobionym (pewnie żrącym) wapnem, dużo potłuczonego szkła (świetne do robienia tzw. sekretów) i pobitych cegieł (których odłamkami można było rysować po płytach chodnikowych jak kredą), a największą atrakcją było wchodzenie na I piętro jednej z tych szeregówek i skakanie z balkonu na hałdę piachu, usypaną pod balkonem. Podobno ktoś złamał rękę przy takim skoku, o poważniejszych urazach nie słyszała. Jak widać - świetna zabawa ;) Tam po prostu nie mogło zabraknąć jakieś zaprawy murarskiej, bo mam w głowie obraz tej szarej masy o grudkowatej konsystencji, a innych okazji, przy których mogłam nabyć tą wiedzę, nie kojarzę. A obraz, który mam w głowie zdaje się być prawidłowy, bo jak uruchomiłam wyszukiwarkę obrazów, wpisując w pole wyszukiwania "zaprawa murarska", moim oczom okazało się właśnie to, o czym myślałam ;)

Nazwałam tę zupę "zaprawą murarską", bo wyglądała prawie identycznie, jak ta zaprawa z moich wyobrażeń :) Sekret tkwi w odpowiedniej świeżości pieczarek (nie mogą być zbyt świeże, bo wtedy kolor jest za jasny; odpadają więc pieczarki o stopniu świeżości "dopiero co zebrane"; takie ciemne też nie są dobre, bo zamiast zupy w kolorze zaprawy murarskiej można otrzymać zupę przypominającą kolorem czarną polewkę, co w niektórych sytuacjach może być efektem niepożądanym ;) oraz w odpowiednim sposobie zblendowania zupy (nie celujemy w konsystencję gładkiego krem, wyłączamy blender na etapie nieco większych drobinek niż ziarnka piasku ;). Niemniej jednak smak będzie dobry, nawet jeśli się zagapicie i wyjdzie krem. Zupa jest bardzo prosta i smaczna, polecam :)

Zupa pieczarkowa "zaprawa murarska"

Składniki (porcja dla 6 osób):

• 1 kg pieczarek
• 1 duża cebula
• 2 czubate łyżki posiekanej natki
• 1 łyżka oliwy
• 1 łyżka masła
• 1,5 l bulionu warzywnego 
• sól i pieprz do smaku

Przygotowanie:

1. pieczarki myjemy lub obieramy, kroimy w ćwiartki
2. cebulę obieramy, siekamy w kostkę (może być byle jak, bo potem i tak zblendujemy)
3. na dnie garnka/w rondlu rozgrzewamy oliwę i masło
4. na rozgrzany tłuszcz wrzucamy cebulę i podsmażamy do zeszklenia
5. do zeszklonej cebuli dodajemy pieczarki i smażymy przez ok. 10 minut, mieszając
6. podsmażoną cebulę i pieczarki zalewamy bulionem, przykrywamy i gotujemy 15-20 minut
7. dodajemy natkę i jeszcze chwilę gotujemy
8. wyłączamy gaz i blendujemy zupę, ale nie rozdrabniamy pieczarek zupełnie, tylko zostawiamy widoczne drobinki, które nadają zupie konystencję zaprawy murarskiej :)
9. zblendowaną zupę doprawiamy do smaku solą i pieprzem, podajemy z dodatkową natką oraz świeżym pieczywem lub z grzankami

Smacznego :)

Sałatka "schabowa alternatywa"

To nie jest zwykły kotlet schabowy, taki w panierce. To jest piękny, różowiutki kotlet ze świeżej wieprzowiny, oprószony solą i pieprzem i usmażony na oliwie, miękki i soczysty. A to tego kawałki jabłka zrumienione na patelni, orzechy włoskie i rodzynki. Wszystko to ułożone na sałacie i polane dressingiem na bazie miodu, octu balsamicznego i oliwy. Taka schabowa alternatywa :) Polecam!

Sałatka "schabowa alternatywa"

Składniki (dla 2 osób):

• 150-gramowy kotlet wykrojony ze schabu bez kości, oczyszczony z błon itp.
• 2 nieduże jabłka
• 20 połówek orzechów włoskich
• 2 garści rodzynek
• 4 garści sałaty (np. rukoli albo miksu - u mnie miks)
• 6 łyżeczek oliwy z oliwek
• 2 łyżeczki octu balsamicznego
• pół łyżeczki płynnego miodu
• sół i pieprz do smaku
• oliwa do smażenia

Przygotowanie:

1. schab oprószamy solą i pieprzem i smażymy na patelni z 1 łyżką oliwy na złoty kolor (po kilka minut z obu stron, dociskając mięso do patelni szpatułką)
2. usmażony schab zdejmujemy z patelni i odkładamy na bok
3. jabłka obieramy i kroimy na osiem części
4. patelnię przecieramy ręcznikiem kuchennym i natłuszczamy oliwą (tak, żeby powierzchnia patelni była pokryta cienką warstwą oliwy i żeby nie było kałuż z tłuszczu na dnie oliwy)
5. na tak przygotowanej patelni układamy kawałki jabłek i podsmażamy przed chwilę do uzyskania złotego koloru
6. w między czasie na 2 talerzach rozkładamy po 2 garści sałaty
7. przygotowujemy dressing z oliwy, octu i miodu, doprawiamy solą i pieprzem
8. polewamy większością dressingu sałatę, zostawiamy ok. 2 łyżeczki
9. schab kroimy na plastry w poprzek kotleta i układamy na sałacie
10. gdy jabłka są zrumienione, również układamy je na sałacie
11. ponownie wycieramy patelnię z oliwy, a na wytartą patelnie wrzucamy orzechy i chwilę prażymy
12. orzechy układamy na sałacie, posypujemy całość rodzynkami i polewamy resztą dressingu

Smacznego :)

Rogaliki marcińskie domowej roboty

Rogale marcińskie to wyjątkowe wypieki. Mają niepowtarzalny smak, którego nadaje im puszyste, lekkie (ale nie lekkostrawne ;) ciasto półfrancuskie i oryginalne nadzienie z białego maku, masy marcepanowej i bakalii. Bardzo smakowały mi te, które w ubiegłym roku pałaszowaliśmy z Wybrankiem w Poznaniu w dniu św. Marcina. Tak bardzo, że chciałam spróbować upiec je w domu. Niestety po 11 listopada nie udało mi się kupić białego maku, albo za słabo się starałam, żeby go dostać ;) W tym roku obiecałam sobie nadrobić zaległości i już kilka tygodni temu poprosiłam tatę o wyszukanie białego maku na Allegro (tato dużo sprawniej porusza się po tej platformie niż ja), bo znalazłam w internecie informację, że właśnie tam można kupić biały mak. I rzeczywiście się udało :) (dziękuję tato :)

Wkrótce okazało się, że zdobycie białego maku wcale nie jest największym wyzwaniem związanym z własnoręcznym przygotowaniem rogali marcińskich. Znacznie trudniejsze okazało się utrzymanie odpowiedniego poziomu cierpliwości i wytrwałości, żeby dokończyć przygotowanie ciasta na te wypieki. Po wszystkim wcale się nie dziwię, że zgodnie z tradycją przygotowuje się je tylko raz w roku ;) Po przeczytaniu przepisu sami się przekonacie, o co mi chodzi.

Moje wypieki celowo nazwałam rogalikami, a nie rogalami. A to dlatego, że prawdziwe rogale marcińskie ważą ok 250g każdy, a moje ważyły może po 150g sztuka. Takie skromniejsze wydanie, na 3-4 kęsy ;) Różniły się również smakiem - o ile ciasto było równie dobre, jak to, które jedliśmy w Poznaniu, nadzienie nie powalało na kolana. Ale być może to dlatego, że w moim rodzinnym mieście nie udało mi się zdobyć masy marcepanowej, musiałam więc radzić sobie inaczej... Kupiłam marcepanowe cukierki w czekoladzie, a siostra pomogła mi obrać je z czekoladowej "skórki". Profanacja, wiem, ale był to jedyny pomysł na ersatz masy marcepanowej, jaki przyszedł mi do głowy. Wpływ na smak nadzienia mógł również mieć fakt, że z lenistwa nie zmieliłam maku, orzechów i migdałów w maszynce do mielenia mięsa, ale zblendowałam w dużym pojemniku, który kupiłam razem z blenderem... Po prostu nie chciało mi się składać tych wszystkich elementów maszynki, mielić w niej, a potem wszystko rozkładać i myć każdy element osobno, ręcznie...

Polecam osobom, którym uda się zdobyć biały mak i masę marcepanową i które lubią wielogodzinne przygotowywanie wypieków (ja nie) ;)

Rogaliki marcińskie
[przepis zaczerpnęłam bezpośrednio z bloga Moje Wypieki, ale oryginalnie pochodzi z forum Cincin, od blogerki Bajaderki; ten sam przepis cytowany jest przez wiele innych blogów kulinarnych]

Składniki (na 24 rogaliki):

CIASTO

• 1 szklanka ciepłego mleka
• 1 łyżka suchych drożdży (=1 opakowanie, 7g)
• 2 jajka (w tym jedno roztrzepane z 1 łyżką mleka do posmarowania rogalików przed wstawieniem do pieca)
• 0,5 łyżeczki esencji waniliowej
• 3,5 szklanki mąki pszennej
• 3 łyżki cukru
• szczypta soli
• 225 miękkiego masła

NADZIENIE

• 300g białego maku
• 100g masy marcepanowej
• 3/4 szklanki cukru pudru
• 100g orzechów włoskich
• 100g zblanszowanych migdałów
• 2 łyżki (ok. 100g) kandyzowanej skórki pomarańczowej
• 2 łyżki gęstej śmietany
• 3 podłużne pokruszone biszkopty

DEKORACJA

• 5 łyżek cukru pudru
• 2 łyżeczki zimnej wody
• pokruszone/posiekane migdały

Przygotowanie: dokładne wskazówki znajdziecie tutaj, nie ma sensu, żebym przepisywała przepis słowo w słowo, sama niczego lepszego nie wymyśliłam ;)

Smacznego :)

Jesienne jagodzianki?

Nazwanie tych drożdżówek "jagodziankami" to nadużycie, bo jagód w nich nie znajdziecie. Uznałam jednak, że skoro ten przepis różni się od przepisu na jagodowe jagodzianki jedynie kilkoma elementami, nazwanie ich "jagodziankami" nie będzie ciężkim przewinieniem.

Chciałam zrobić drożdżówki z jabłkami i pomyślałam, że jagodziankowe ciasto świetnie by się do tego celu nadawało. Zrobiłam więc prawie takie same drożdżówki, jak te, z tym, że nadziałam je jabłkami z cynamonem zamiast jagód. Wyszło całkiem sympatycznie :)

Jesienne jagodzianki z jabłkami i cynamonem

Składniki (na 12 drożdżówek):
CIASTO

• 500g mąki pszennej
• 1 opakowanie suchych drożdży (7g) lub 15g świeżych drożdży
• szczypta soli
• 250ml ciepłego mleka
• 1 jajko
• 1/4 szklanki oleju słonecznikowego (ok 60ml)
• 1/2 szklanki cukru
• 16g cukru waniliowego (czyli jedno zwykłe opakowanie)

NADZIENIE

• 1 duże jabłko
• 2 łyżki musu jabłkowego (takiego jak do naleśników)*
• 2 łyżeczki mielonego cynamonu

*jeśli nie macie musu, możecie po prostu postąpić z jabłkiem w taki sam sposób, w jaki w oryginalnym przepisie postąpiłam z jagodami (czyli wymieszać pokrojone jabłko z 3 łyżkami cukru pudru i 1 łyzką mąki ziemniaczanej)

NA WIERZCH

• 1 żółtko
• 1 łyżka mleka
• 50g mąki pszennej
• 15g mąki ziemniaczanej
• 15g cukru
• 40g zimnego masła

Przygotowanie:

1. ciasto przygotowujemy zgodnie z tym przepisem, z tą różnicą, że ciasto dzielimy na 12, a nie na 16 części (punkt 6)
2. jabłko myjemy, obieramy i kroimy w kostkę
3. kawałki jabłka mieszamy z musem jabłkowym i cynamonem
4. na każdym z 12 placuszków (uzyskanych w wyniku czynności z punktów 7 i 9) kładziemy po 2 łyżeczki jabłkowego farszu, a następnie postępujemy zgodnie z punktami 10-13
5. w międzyczasie przygotowujemy kruszonkę: mieszakmu mąkę pszenną z mąką ziemniaczaną i cukrem, dodajemy pokrojone na małe kawałeczki zimne masło i rozcieramy masło z mąkami i cukrem w palcach, do uzyskania konsystencji grudek ziemi
6. przygotowane do pieczenia drożdżówki (wyrośnięte, nadziane jabłakami i zlepione) smarujemy żółkiem rozkłóconym z mlekiem i posypujemy kruszonką
7. wstawiamy do piekarnika rozgrzanego do 200 stopni Celsjusza (bez termoobiegu, grzanie z góry i z dołu, środkowa półka) i pieczemy przez ok. 15 minut, do uzyskania złotego koloru
8. po upieczeniu wyjmujemy z piekarnika, studzimy i zajadamy :)

Miękkie, rumiane precle na śniadanie... i na konkurs :)

Z zamiarem upieczenia precli nosiłam się od kwietniowej wyprawy do Berlina, gdzie można zajadać się preclami niemal na każdym kroku. Od tamtej pory wielokrotnie szukałam w internecie przepisu, ale właściwe na tym się kończyło. Do zrealizowania tego zamiaru zmotywował mnie dopiero najnowszy etap konkursu Kulinarny Blog Roku, którego uczestnicy między połową października a końcem listopada mają za zadanie zaprezentować swoje przepisy na pieczywo. Nie chciałam, aby moja propozycja była banalna, a jednocześnie nie mam dużego doświadczenia w wypiekaniu pieczywa (do nadrobienia). Padło więc na precle, które ostatecznie upiekłam na bazie przepisu będącego autorską mieszanką preclowych pomysłów znalezionych w internecie.

Jeśli mój przepis wydaje Wam się wystarczająco apetyczny, aby na niego zagłosować, zachęcam do głosowania i z góry dziękuję za okazane wsparcie :)

A zagłosować można tutaj.

Jednocześnie zachęcam do wypróbowania tego przepisu. Moja siostra, na której konstruktywną krytykę zawsze mogę liczyć, po spróbowaniu precla z tego przepisu stwierdziła, że nie ma mu nic do zarzucenia ;) Takie precle to fajna propozycja na weekendowe leniwe śniadania przechodzące w brunche lub na przekąskę między posiłkami. Polecam :)